Ogród Botaniczny UW w Warszawie

W czasie mojej ostatniej wizyty w Warszawie wieczorem zamiast siedzieć w hotelu wybraliśmy się do Ogrodu Botanicznego UW. Nawet zastanawialiśmy się czy to trochę nie za późno idziemy. Jak się okazało było jeszcze otwarte i mieliśmy na wędrówkę ścieżkami ogrodu botanicznego koło godziny czasu, dla nas było to wystarczające.

W ogrodzie byłam ostatniego maja tego roku i byłam zaskoczona jak mało jest tam kwiatów.

Pierwszy Ogród Botaniczny w Warszawie istniał już od roku 1811 przy pałacu Kazimierzowskim dla potrzeb Warszawskiej Szkoły Lekarskiej. Jednak uboga ziemia nie sprzyjała roślinności i ogród podupadał.

Ogród botaniczny w tym miejscu powstał w 1818 roku i był pod opieką Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego, a od 1916 Uniwersytetu Warszawskiego i wówczas został przemianowany na Ogród Botaniczny Uniwersytetu Warszawskiego.

Początkowo ogród botaniczny zajmował powierzchnię 22,5 ha, jednak po powstaniu listopadowym i zamknięciu Uniwersytetu w 1834 roku powierzchnię ogrodu zmniejszono do ok. 5,16 ha, niemal dwie trzecie powierzchni ogrodu wraz z pomarańczarnią i innymi szklarniami przyłączono do Parku Łazienkowskiego.

Gdy zakładano Ogród Botaniczny powierzchnia jego została podzielona na trzy części: naukową, która została poświęcona systematyce roślin, pomologiczną – z kolekcją drzew owocowych, ta została przeznaczona dla edukacji przyszłych ogrodników oraz spacerową – dla tzw. szerokiej publiczności.

Zaczęto sprowadzać rośliny zarówno z kraju, jak i z zagranicy. W wydanym w 1824 roku spisie roślin znalazło się ponad 10 tysięcy gatunków

W sierpniu 1942 roku okupanci hitlerowscy usunęli cały personel naukowy, a Ogród Botaniczny w całości przyłączono do Parku Łazienkowskiego. Jednak dzieła ostatecznego zniszczenia dokonano w roku 1944 podczas powstania warszawskiego, kiedy to legły w gruzach wszystkie budynki ogrodowe oraz szklarnie, a teren stał się wielkim pogorzeliskiem.

 

 Od 1945 prof. Bolesław Hryniewiecki wraz z profesorem Romanem Kobendzą i jego żoną Jadwigą Kobendzą oraz innymi współpracownikami podjęli mozolną pracę nad odbudową zniszczonego Ogrodu oraz czynili starania o jego powiększenie.

 W kolejnych latach 1948-1950 oddawano do użytku nowe pawilony, wzniesiono 5 nowych szklarni i przerobiono lub założono nowe działy. Odbudowano też zniszczone podczas działań wojennych pomniki profesorów: Michała Szuberta oraz Jakuba Wagi, które można dziś zobaczyć w czasie spaceru alejkami.

 

Ogród był pierwotną lokalizacją Świątyni Opatrzności Bożej, która miała zostać wzniesiona w tym miejscu – znajduje się tu kamień węgielny wmurowany 3 maja 1792 przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Na pamiątkę możemy zobaczyć ruiny Świątyni Opatrzności Bożej w Ogrodzie Botanicznym UW.

 Od roku 1966 Ogród Botaniczny UW stał się członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Ogrodów Botanicznych.

  

Ogród Botaniczny Uniwersytetu Warszawskiego stał się też członkiem organizacji ogrodów botanicznych pod nazwą Botanic Gardens Conservation Coordinating Body z siedzibą w Kew jako jedyny w kraju.

 Kolekcja ogrodu liczy około 5000 gatunków i odmian drzew, krzewów oraz roślin zielnych.

Ogród Botaniczny Uniwersytetu Warszawskiego jest otwarty dla szerokiej publiczności od kwietnia do października, wstęp jest płatny.

Od dnia kwietnia otwarte są także szklarnie, które udostępniamy indywidualnym zwiedzającym od środy do niedzieli. My do szklarni już nie doszliśmy, mam nadzieję, że następnym razem się uda.

 

 Krowa udająca biedronkę, nie bardzo wiem co oznacza, ale fajnie kolorowo wygląda.

 Można było zobaczyć jeszcze ostatnie kwitnące magnolie.

Kamień pamiątkowy - "Pamięci odnowicieli ogrodu botanicznego po zniszczeniach I i II wojny światowej profesorów Zygmunta Wóycickiego, Bolesława Hryniewieckiego, Romana Kobendzy"

Wychodzimy z ogrodu i wracamy do hotelu, za chwilę będą zamykać i nie chciałabym tu spędzić całej nocy, a ogrodzenie widać że wysokie.

 Widać, że już słońce jest bardzo nisko, powoli trzeba iść w stronę hotelu.

Wracając jeszcze trafiliśmy na fajną kawiarnie przy naszym hotelu i tam przesiedzieliśmy do późnej nocy.

Dziękuję za Wasze odwiedziny i pozostawione komentarze. Zapraszam ponownie.