Kościół św Kazimierza Królewicza w Kościelisku

Gdy ostatnio jechałam do Chochołowa zauważyłam po drodze ciekawy drewniany kościółek. Nie bardzo wiedziałam gdzie on był. Po powrocie do domu poszukałam w Googlach i wyszło, że to kościół św Kazimierza Królewicza w Kościelisku. Będąc parę tygodni później w Zakopanym nie mogłam się oprzeć, żeby tam nie pojechać i zobaczyć wnętrze.

W jedną z majowych niedziel wybrałam się tam na mszę, aby mieć pewność, że będzie otwarty. Gdy przyjechałam na miejsce okazało się, że wszystko przystrojone jest na I Komunię, ale miałam szczęście, że to na kolejnej mszy były uroczystości.

Historia kościoła nie sięga kilku wieków wstecz, tylko początki XX wieku. Mimo to, że kościół nie jest bardzo stary, to jest zachwycający, bardzo podoba mi się wnętrze. Ołtarze wykonane w stylu zakopiańskim są w większości dziełem Eugeniusza Wesołowskiego i Wojciecha Brzegi. Za to tutejsze witraże zaprojektował bratanek Jana Matejki – Stefan Matejko.

Kościół w Kościelisku powstał z inicjatywy ks. Kazimierza Kaszelewskiego, proboszcza z Zakopanego. Jest to bardzo ciekawa postać, wielki działacz, społecznik, dzięki któremu Zakopane i okolica bardzo dużo zyskała, bo to też z jego inicjatywy stoi krzyż na Giewoncie.

Po rezygnacji z funkcji proboszcza ksiądz Kaszelewski przeniósł się do Kościeliska, gdzie powołał komitet budowy kościoła. Grunt pod budowę kościoła podarowały miejscowe rodziny Pitoniów.

 

 

Powstał projekt i rozpoczęto budowę kościoła, która trwała cztery lata, budowę zakończono w 1914 roku.  

 

 

W tym samym roku, jeszcze przed wybuchem I wojny światowej, zakupiono dzwony, które w dwa lata później zarekwirowane zostały przez Austriaków na cele wojenne. 

 

 

Kościół został uroczyście poświęcony dnia 2 lutego 1916 roku i otrzymał wezwanie św Kazimierza Królewicza. Początkowo tutejszy kościół działał jako filia, a dopiero w 1923 roku jako samodzielna parafia. 

 

Święty Kazimierz urodził się w 1458 roku w Krakowie jako synem króla Polski, Kazimierza Jagiellończyka. Był bardzo religijny, wiele godzin poświęcał na modlitwie. 

Brał czynny udział w życiu politycznym kraju przy boku ojca. Zmarł w 1484 roku po długiej chorobie płuc, pochowany został w Wilnie, a jego relikwie znajdują się w Katedrze Wileńskiej.

Po zwycięstwie nad Rosjanami pod Płockiem uznano, że to dzięki jego cudownej opiece. Jego brak Zygmunt I Stary wysłał do Rzymu list z prośbą o kanonizację.

Pierwsze dokumenty kanonizacyjne zaginęły i dopiero ponownie papież Klemens VIII wydał nową bullę w 1602 roku i uroczystości kanonizacyjne odbyły się w Wilnie.

Byłam zachwycona zdobieniami w drewnie, jakie można zobaczyć we wnętrzu kościoła. Zwłaszcza zachwyciło mnie zdobienia przy obrazie namalowanym przez nieznanego włoskiego malarza w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu, gdzie zginął.

Te baranki z kamienia są wspaniałe.

Przed mszą zdążyłam jeszcze obejść dookoła plac kościelny i pójść w stronę pobliskiego cmentarza.

Na placu przykościelnym, w drodze na cmentarz stoją dwa pomniki. Jeden poświęcony jest partyzantom II kompanii „Powichrz”, a drugi to „Krzyż Polski”.

Rozpoczęła się msza św i nie mogłam się powstrzymać, żeby nie zrobić zdjęcia, gdyż ksiądz odprawiający mszę ubrany był w piękny góralski ornat.

A po mszy robiłam zdjęcia miejscowej ludności, co mi się rzadko zdarza. Podobało mi się, że ubrani byli w stroje ludowe. nie wiem czy było to związane z uroczystościami I Komunii, czy chodzą tak w każdą niedzielę.

Zwłaszcza małe dzieci były urocze, rodzice tego chłopca zgodzili się na zdjęcie swojej pociechy. Mały góraliczek, wygląda bardzo słodko w stroju. 

Na mszę miejscowa ludność przyjeżdżała nie tylko samochodami, byli tacy co przyjechali wozem.

Dziękuję za Wasze odwiedziny i pozostawiane komentarze. Zapraszam ponownie.