Wystawa storczyków w Palmiarni w Łodzi

Jest teraz czas kiedy nie bardzo można planować kolejne wyjazdy z uwagi na wirusa, ale jest to dobry czas do wspominania. Bardzo chętnie wracam do moich zdjęć, tym razem zabrałam się za Łódź. W ubiegłym roku na długi weekend w listopadzie wybrałam się do Łodzi na trzy dni. Jednego dnia spędziłam sporo czasu na wędrówce po Parku Źródliska i jego okolicach, kończąc wędrówkę w Palmiarni. 

Zacznę od historii palmiarni, warto wspomnieć, że sporo roślin jest dużo starszych niż sama palmiarnia, a skąd one się wzięły? Pierwsze rośliny trafiły do miejskich szklarni na przechowanie z domów carskich urzędników, którzy w czasie I wojny światowej uciekali z Łodzi. Oddawali oni swoje najcenniejsze okazy, między innymi okazałe palmy, licząc że szybko wrócą, tak się jednak nie stało i z czasem wszystko przejął Zarząd Miasta Łodzi.

W 1925 roku kolekcja była już tak duża, że została przeniesiona do byłej stołówki dla bezrobotnych zbudowanej w 1914 roku w Parku Źródliska. Do zwiększenia się kolekcji roślin przyczynił się kryzys gospodarczy z końca lat 20-tych.

Fabrykanci, którzy zyskali majątek w drugiej połowie XIX wieku pobudowali wspaniałe pałace z przepięknymi oranżeriami, w czasie kryzysu gospodarczego likwidowali te oranżerie i oddawali roślinność do szklarni miejskich. Kolekcja roślin tropikalnych pochodząca od fabrykantów, również trafiła do dawnej stołówki.

W tym miejscu szczęśliwie przetrwała czas II wojny światowej i nie uległa zniszczeniu. Z czasem rośliny tak się rozrosły, że przestały się mieścić i zdecydowano o adaptacji budynku dawnej stołówki w parku Źródliska na palmiarnię. Po wykonaniu prac remontowych, podniesieniu dachu i zagłębieniu największych roślin w gruncie palmiarnię otwarto dla zwiedzających 1 września 1956 roku. 

Rośliny mają to do siebie, że stale rosną i w 1970 roku podwyższono budynek i przeszklono dach. Pięć lat później powstał projekt nowoczesnej palmiarni w ogrodzie botanicznym, ale z uwag na brak funduszy projekt nie został nigdy zrealizowany.

Końcem lat dziewięćdziesiątych budynek palmiarni był w coraz gorszym stanie technicznym i znów palmy przestały się mieścić, więc trzeba było działać. Początkowo powrócono do projektu palmiarni z ogrodu botanicznego, ale szybko go odrzucono z uwagi na to, że wiekowe palmy zakorzeniły się w gruncie i mogły nie przeżyć przeprowadzki.

W latach 1999 - 2003 stary budynek obudowano szklaną konstrukcja stalową, a następnie ostrożnie dokonano rozbiórki starych murów, tak aby nie uszkodzić roślin.

Palmiarnia składa się z trzech oddzielnych pawilonów, każdy z nich ma odmienne warunki klimatyczne różniące się między sobą temperaturą i wilgotnością. Mamy tu pawilon śródziemnomorski, pawilon tropikalny i pawilon z kaktusami.

W palmiarni posadzonych jest ponad 4300 roślin na powierzchni 1100 m2. Najliczniej reprezentowane są storczykowate i kaktusowate. Za to do najcenniejszych należą wiekowe palmy, z których niektóre egzemplarze mają po 140 lat i ok 18 m wysokości. 

W palmiarni okazało się, że trafiliśmy na wystawę orchidei. Wędrując ścieżkami nie wiadomo było gdzie patrzeć, bo piękne kwiaty były na wysokości oczu, ale były też piękne okazy zwieszone nad głowami czy ustawione tuż pod nogami. Na miejscu można było po okazyjnej cenie kupić różne storczyki, wówczas bardzo żałowałam, że wybrałam się do Łodzi pociągiem, bo nie sposób było zabrać w podróż doniczek z kwiatkami, bo na jednym egzemplarzu na pewno by się nie skończyło.

Od 2013 roku przed wejściem do budynku palmiarni znajduje się pomnik Wróbelka Ćwirka, jest to kolejny pomnik w ramach projektu Bajkowa Łódź. Za te trzy dni pobytu udało nam się znaleźć wszystkie bajkowe pomniki w Łodzi.

Dziękuję bardzo za Wasze odwiedziny i pozostawione komentarze, zapraszam ponownie.