Jaskinia Bielska na Słowacji

Postanowiłam coś napisać po długiej przerwie. Niedawno odwiedziłam jaskinię Bielską na Słowacji. Pomysł wyjazdu zrodził się podczas innej wycieczki, kiedy to przejeżdżaliśmy koło parkingu skąd wyrusza się do tej jaskini. Postanowiliśmy pojechać w połowie października, kiedy pogoda zazwyczaj jest kiepska, jest zimno i pada deszcz, a tu pogoda spłatała nam figla i był to piękny ciepły i słoneczny dzień. Jako, że wyjazd odbył się 13 października to i trzeba było wziąć pod uwagę pecha, jak to zazwyczaj trzynastego bywa. Przez wypadek na zakopiance, straciliśmy ponad dwie godziny i była groźba, że nie wejdziemy do jaskini, czyli ominie nas główna atrakcja tego dnia. Jak widzicie zdjęcia są, więc udało nam się wejść.

 

 

Zaparkowaliśmy na parkingu, a następnie trasą przez las drogą szutrową trzeba przejść ok 1000 m do wejścia do jaskini pokonując różnicę poziomów 122 m, zajmuje to zazwyczaj ok 25 min. Wejście do jaskini i kasa znajduje się na poziomie 890 m n.p.m.

W dni kiedy jest mało zwiedzających wejścia są cztery między 9:30 a 14:00, a w wakacje do 16:00 co półtorej godziny, a gdy chętnych jest dużo, to co 20 minut wpuszczają grupę 60 osób.  Do jaskini wchodzi się tylko z przewodnikiem.

Niestety nie ma możliwości wcześniejszej rezerwacji biletów, warto dodać, że płatność jest tylko w euro i tylko gotówką, nie ma możliwości płacenia kartą. Bilet kosztował nas 8 euro, a dodatkowo 10 euro płatne jest fotografowanie.

 

 

Zwiedzanie trwa ok 70 min, w czasie którego pokonuje się różnice poziomów 125 m na trasie 1370 m, po drodze pokonując 860 schodów. Natomiast cała jaskinia ma 3829 m długości i 168 m różnicę wysokości. 

 

 

Na szczęście w jaskini Bielskiej do góry w większości idzie się pochylniami zaopatrzonymi w barierki, większość schodów jest w drodze powrotnej kiedy idziemy w stronę wyjścia. 

 

 

Udając się do jaskini trzeba pamiętać o zabraniu odpowiedniego ubrania, gdyż temperatura przez cały rok kształtuje sie na poziomie 5 - 6,3°C, a wilgotność względna od 90-97 %. Tego dnia na tablicy przy kasie była informacja, że w jaskini jest 6,2°C. Bardzo przydały się rękawiczki, gdyż metalowe poręcze były bardzo zimne. Koledzy pytali czy oprócz rękawiczek mam też składane narty w plecaku.

Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego w części Tatr Bielskich na północnym zboczu Kobylego Wierchy. Jest najpiękniejsza jaskinią w Tatrach, w której możemy podziwiać wyjątkowo barwną i bogatą szatę naciekową, interesujące formy wapienne, stalaktyty, stalagmity i draperie. Jeśli dobrze zapamiętałam co mówiła przewodniczka, to 1 mm powstaje 12 lat.

 Do jaskini Bielskiej prowadzą dwa wejścia, jedno na wysokości 890 m n.p.m. gdzie zaczyna się zwiedzanie i jest kasa oraz drugie na wysokości 972 m n.p.m. To drugie wejście okoliczni mieszkańcy znali od dawna, ale bali się wejść głębiej do jaskini. Dopiero w 1881 roku trzech mieszkańców Białej Spiskiej odważyło się tam wejść.

Rok później, bo w 1882 roku jaskinię Bielską udostępniono częściowo do zwiedzania, dzięki pomocy finansowej miasta Biała Spiska. Wówczas zwiedzanie obejmowało tylko trasę do Sali Palmowej, dalsze badania jaskini spowodowały, że już trzy lata później trasę wydłużono i powstała pętla.

Już w 1896 roku zamontowano w jaskini elektryczne oświetlenie, było to wyjątkowo nowatorskie rozwiązanie, bo wtedy niewielu korzystało z elektryczności. Zwracam tu uwagę, że pierwsza elektrownia na świecie powstała zaledwie 14 lat wcześniej.

W jaskini Bielskiej żyje 7 gatunków nietoperzy, na szczęście w czasie naszego zwiedzania, nie mieliśmy okazji się spotkać.

 

Trasa zwiedzania prowadzi przez fantastyczne korytarze i komory, w których znajdują się niewielkie jeziorka i wodospady. Poszczególne komory jaskini mają swoje nazwy - Zbójnicka, Dom Wielkich Wodospadów, Sala Palmowa, Gaj Kaktusowy, Złote Jeziorko, Sala Koncertowa, Piekło, Długi Korytarz, Przepaść Głodowa.

W jaskini najbardziej mi się podobała Sala Koncertowa, która ma wyjątkową akustykę, organizowane są tu koncerty muzyki poważnej. My mieliśmy okazję wysłuchać jednego utworu, dzięki czemu można mogę potwierdzić walory akustyczne tego miejsca.

 Na tym kończy się nasz pobyt w jaskini, udajemy się do wyjścia, czas w jaskini wyjątkowo szybko zleciał, ale uważam, że warto było przyjechać i zobaczyć tą piękną jaskinię.

Wracamy na parking, schodząc żółtym szlakiem co jakiś czas między drzewami pojawiają się piękne widoki, a całą drogę w dół towarzyszy nam las, pięknie zabarwiony na jesienne kolory.

Dziękuję za Wasze odwiedziny i pozostawione komentarze. Tym razem zdjęcia pochodzą z komórki.